به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی پایگاه خبری تحلیلی «سفیر هراز»، به نقل از بلاغ؛ سیده فاطمه رضوی| هفته‌هاست که شعله‌ها دامن جنگل‌های هیرکانی «الیت» را گرفته‌اند؛ آتشی که از شیب‌های تند بالا می‌رود، درختان کهن را می‌بلعد و هر روز معبری تازه برای تاختن باز می‌کند. همه آمده‌اند؛ مردم، نیروهای امدادی، بالگردهای آبپاش و هر دستی که می‌تواند در خاموش‌کردن این زخم سوزان یاری کند.
اما وقتی توان زمین و انسان به آخر می‌رسد، نگاه‌ها آرام‌آرام به آسمان می‌رود؛ جایی که تنها امید باقی‌مانده نهفته است. این روزها الیت، تنها از ما کمک نمی‌خواهد؛ از خداوند نیز باران می‌طلبد. بارانی که اگر ببارد، شاید آخرین نفس‌های آتش را خاموش کند و به جنگل خسته، فرصتی دوباره برای نفس‌کشیدن بدهد.
هفته‌هاست که شعله‌های آتش، دامن جنگل‌های هیرکانی «الیت» در مرزن‌آباد چالوس را گرفته‌اند؛ آتشی که هر روز درختان کهن را می‌بلعد و خاک را می‌سوزاند. حتی بارش محدود روز گذشته نتوانست سرعت پیشروی این آتش بی‌رحم را کند.
نخستین مرحله آتش‌سوزی در ۱۰ آبان رخ داد و با تلاش شبانه‌روزی نیروهای امدادی مهار شد، اما جنگل فرصت بازسازی و تنفس نیافت؛ چرا که مرحله دوم آتش‌سوزی از شنبه گذشته آغاز شد و شعله‌ها همچنان پوشش خشک منطقه را در بر گرفته‌اند.
تمام امکانات و تلاش‌ها، از بالگردهای آبپاش تا نیروهای زمینی، نتوانسته‌اند جلوی پیشروی آتش را بگیرند. هر روز که می‌گذرد، امیدها برای خاموشی به توان انسانی محدود می‌شود و نگاه‌ها به آسمان معطوف می‌شود.
مردم منطقه، همراه با نیروهای امدادی و مسئولان، در کنار هم ایستاده‌اند و نشان داده‌اند که «الیت تنها نیست». این همدلی ملی، نمادی از عشق مردم ایران به سرزمین و محیط‌زیست است؛ عشقی که شمال و جنوب، شرق و غرب نمی‌شناسدبا این حال، آتش همچنان می‌تازد و راه‌های مهار آن محدود است. شعله‌ها از شیب‌های تند بالا می‌روند و هر درخت را که می‌سوزانند، خود را عمیق‌تر در دل جنگل جا می‌کنند.
در چنین شرایطی، مردم تنها یک راه برای پایان دادن به این بحران می‌بینند: بارش باران. نگاهی به آسمان، یک دعا، یک زمزمه برای نزول رحمت الهی؛ تنها چیزی که می‌تواند آتش را خاموش کند و جان تازه‌ای به جنگل دهد.
این روزها الیت نه تنها نیازمند تلاش انسانی، بلکه نیازمند لطف آسمانی است. دل‌ها برای باران می‌تپند و امید به روزی که قطره‌های آسمان بر برگ‌ها و خاک سوخته بنشیند، هر لحظه بیشتر می‌شود.
آتش‌سوزی‌های اخیر تنها یک بحران طبیعی نیست؛ بلکه هشداری برای همه ماست. هشداری از دل جنگلی که از کم‌آبی، گرما و دخالت‌های انسانی آسیب دیده و اکنون در انتظار رحمت باران است.
ستاد کل مدیریت بحران کشور با اعزام نیروها و تجهیزات، نشان داده است که هیچ تلاشی برای نجات الیت دریغ نمی‌شود، اما حتی بزرگ‌ترین تجهیزات نیز نمی‌توانند جای باران را بگیرند.
در چنین وضعیتی، همدلی و دعا، نقشی مهم‌تر از هر ابزار فنی پیدا می‌کند. وقتی که طبیعت و انسان هر دو در آستانه فرسایش هستند، تنها لطف الهی می‌تواند تعادل را بازگرداند.
شاید باران، اگر ببارد، فرصتی دوباره برای جنگل فراهم کند؛ فرصتی برای تنفس درختان خسته، برای سبز شدن شاخه‌ها و برای بازگشت حیوانات به زیستگاه‌های خود. باران می‌تواند قصه پایان آتش و آغاز زندگی دوباره را رقم بزند.
در میان همه این تلاش‌ها و دعاها، یک حقیقت روشن است: الیت تنها نیست. میلیون‌ها دل ایرانی، از همه نقاط کشور، با مردم مرزن‌آباد همدلی می‌کنند و برای فروکش کردن شعله‌ها دعا می‌خوانند.
آتش هرچه پیشروی کند، امید به باران و نجات جنگل، انسانی‌ترین و زیباترین واکنش در برابر بحران است. این امید، همان پیوند میان مردم و سرزمین است که هیچ شعله‌ای نمی‌تواند آن را بسوزاند.
در نهایت، الیت همچنان می‌سوزد، اما دل‌ها به آسمان دوخته شده‌اند؛ چشم‌ها به باران خیره و دعاها بلند است. شاید قطره‌ای از آسمان، آرام‌آرام شعله‌ها را خاموش کند و نشان دهد که در میان سختی‌ها، مهربانی، همدلی و رحمت الهی هنوز جاری است.
