به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «سفیر هراز»؛ به نقل از «بلاغ»،در ایام پراندوه رحلت نبی خاتم، حضرت محمد مصطفی (ص)، و شهادت مظلومانه سبط اکبرش، امام حسن مجتبی (ع)، و همچنین امام رضا (ع)، دل‌های مؤمنان غرق در حسرت و «الم» است. این مصائب بزرگ، هرچند سنگین و جانسوز هستند، اما باید پرسید: آیا غرق شدن در اشک و ناله، تمام رسالت سوگواری ماست؟
اگر به حوادث پس از رحلت رسول خدا(ص) با نگاهی عمیق بنگریم، درمی یابیم که مصائب اهل بیت(ع) دو جلوه دارد:
۱. مصیبت عظیم: همان رنجهای ظاهری و تراژدی های دردناکی است که بر اهل بیت(ع) وارد شد؛ مانند جسارتی که به تابوت امام حسن مجتبی علیه السلام در مراسم تشییع پیکر مقدسشان شد با اینکه نوه پیغمبر خدا(ص) و فرزند امیرالمومنین علی علیه السلام بودند ولی دشمنانش تابوت او را تیرباران نمودند. . این مصائب، قلب هر انسان آزادهای را به لرزه درمی آورد.
۲. مصیبت اعظم : اما آنچه بسی دردناکتر است، غفلت امت از جایگاه راستین امامت و ولایت است. مصیبت اعظم، کنار زدن امام معصوم از حاکمیت جامعه، بی تفاوتی نسبت به مسیر هدایت الهی و گم کردن راه ولایت است.
متأسفانه دشمنان همواره می کوشند شیعیان را تنها در «مصیبت عظیم» غرق کنند تا از «مصیبت اعظم» غافل بمانند. اگر عزاداری ما تنها به گریه و اشک محدود شود، از هدف اصلی شهادت اولیای الهی دور افتاده ایم. امامان ما رنج ها و مصائب را تحمل کردند تا جامعه را از انحراف نجات دهند و مسیر هدایت را آشکار سازند.
امام حسن مجتبی(ع) با صلح تحمیلی خود، و امام رضا(ع) با پذیرش ولایتعهدی مأمون، و سیدالشهدا(ع) با قیام عاشورا، همه و همه کوشیدند تا امت را از مصیبت اعظم یعنی گمراهی و دوری از ولایت نجات دهند. بنابراین، عزاداری ما باید ما را به حرکت وادارد، بصیرت بخشد و احساس مسئولیت اجتماعی در ما ایجاد کند.
در این ایام سوگواری، باید از خود بپرسیم: آیا از شهادت امامانمان تنها اشک و ناله به دست آوردهایم؟ یا اینکه به درکی عمیق از جایگاه امامت رسیده ایم؟ آیا مسیر انحرافی که بنی امیه و دیگران پس از رحلت رسول خدا(ص) ایجاد کردند، برایمان عبرت آموز بوده است؟
عزاداری واقعی، عزاداری است که ما را از احساسات صرف فراتر ببرد و به عزمی راسخ برای پیگیری راه اهل بیت(ع) تبدیل کند
یادداشت: حجت‌الاسلام میثم بابایی «پژوهشگر و کارشناس مسائل دینی
