به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «سفیر هراز» و به نقل از بلاغ؛ در تاریخ اسلام، کمتر چهره‌ای را می‌توان یافت که همزمان نماد ایمان، پاکی، مقاومت و عدالت‌خواهی باشد. حضرت فاطمه زهرا (س) نه تنها دختر پیامبر اعظم (ص) بود، بلکه پرتویی درخشان از حقیقت نبوت در هیأت یک انسان زمینی بود. او مظهر تامِّ روایت “إنَّمَا أُرِیدُ الْعَمَلَ الصَّالِحَ” (من تنها عمل صالح را می‌خواهم) بود؛ بانویی که وجودش، حلقه وصل آسمان و زمین، و تجسم عینی “ام ابیها” (مادر پدرش) گشت.
زندگی کوتاه اما پرمایه و عمیق ایشان، تصویری زنده و بی‌ابهام از تکلیف مؤمن در برابر ظلم، جور و تحریف ارائه داد. ایشان در خانه وحی پرورش یافت و در دامان آخرین فرستاده خدا، به بالاترین درجات علم و عمل رسید. پس از رحلت جانسوز پیامبر اکرم (ص)، در روزگاری که حقیقت در پسِ ابرهای تیره سیاست‌زدگی پنهان می‌شد و سکوت مرگباری بر جامعه نوپای اسلامی سایه افکنده بود، فاطمه (س) با شجاعتی کم نظیر به پا خاست. خطبه آتشین و استدلالی فدکیه او، که دربردارنده ژرف‌ترین معارف قرآنی و سیاسی بود، تنها برای دفاع از یک قطعه زمین نبود؛ بلکه فریاد بلند عدالت در سکوت مرگبار مدینه و بیانیه‌ای تاریخی برای احیای امر ولایت و خلافت الهی بود. او در این مسیر، آن‌چنان ایستادگی کرد که پهلوی شکسته و دل آزرده‌اش، نشان غیرتی شد که در راه دفاع از حق، از هیچ هزینه‌ای دریغ نورزید.
شهادت مظلومانه حضرت زهرا (س) حادثه‌ای صرفاً تاریخی نیست؛ بلکه زنگ خطری همیشگی برای هر نسل است که مبادا در برابر انحراف و ستم، سکوت اختیار کند. اگر امروز یاد آن بانوی دو عالم را گرامی می‌داریم، در حقیقت، وجدان تاریخی خویش را بیدار می‌کنیم تا دریابد که دین، بدون عدالت و بدون ولایت، پوسته‌ای بی‌روح و تهی از معناست. نام فاطمه (س) نه تنها یادآور نام زنی بزرگ از گذشته، بلکه سنجه و معیاری همیشگی برای حق‌طلبی در امروز ماست؛ زنی که در راه دفاع از حقیقت و تثبیت مسیر ولایت، حتی جان نازنین خویش را فدا کرد و به شهادت رسید.
سلام بر بانویی که مادر همه مظلومان تاریخ است؛ بانویی که مظلومیتش، خود بزرگ‌ترین محکومیت ستمکاران تا ابدیت شد. سلام بر فاطمه، که در سکوت رنج‌آلود و قهرمانانه‌اش، فریادی برای قرن‌ها و نسل‌ها طنین‌انداز است و چراغ راه رهروان حق و حقیقت گشته است.
یادداشت: طیبه ولائی کارشناس مسائل سیاسی و مذهبی
