در تقویم دل‌ها، روزی هست که نه از جنس عدد است، نه تنها یک مناسبت؛ بلکه یادآور خورشیدی است که در کلاس‌های بی‌نهایت، چراغ دانایی می‌افروزد. روز معلم، روز تجلیل از بزرگ‌مردان و زنانی‌ است که با دستانی خالی اما دلی سرشار، بذر دانایی، اخلاق و انسانیت را در خاک جان نسل‌ها می‌کارند.

پدر شهید آرمان علی وردی با بغض از شجاعت فرزندش گفت که با وجود تهدیدها، برای حفظ امنیت مردم ایستادگی کرد و مادرش با چشمانی اشک‌آلود از آخرین وعده ناتمام پسرش برای بازگشت سخن گفت.

در حالی که بسیاری از هم‌سن‌وسالانش وقت خود را با بازی و سرگرمی‌های دیجیتال می‌گذرانند، مهسان شعبانی ۱۲ ساله از بهشهر در سه هنر اصیل ایرانی‌-‌نقالی، خوشنویسی و نقاشی؛ به چهره‌ای ممتاز تبدیل شده است.

به‌راستی چه خبر است؛ آیا قدیمی‌ترین پژوهشکده شیلاتی دریای خزر، که سال‌ها مأمن دانش، تحقیق و پاسداری از منابع آبزی این پهنه آبی بوده، اکنون با فشار برخی عوامل قرار است قربانی سودجویی شود و جای خود را به ویلاهای ساحلی بدهد؟ آیا علم و محیط‌زیست باید بار دیگر در برابر منافع کوتاه‌مدت و خصوصی‌سازی بی‌ضابطه، به حاشیه رانده شوند؟

در دل یک موکب فرهنگی در شهر رامسر، دختران نوجوانی رشد می‌کنند که با دستانی خلاق، ذهن‌هایی هوشیار و قلب‌هایی پرامید، مسیر زندگی خود را می‌سازند؛ یکی با زیورآلات دست‌سازش جهان هنر را می‌جوید و دیگری با عشق به آموزش، رؤیای ساختن آینده کودکان را در سر دارد.

با فرارسیدن میلاد با سعادت حضرت فاطمه معصومه (س) و هفته کرامت، فرصتی مغتنم فراهم آمد تا بار دیگر جایگاه والای دختران در فرهنگ ایرانی–اسلامی گرامی داشته شود؛ روزی که به‌ عنوان نمادی از هویت، رشد و آینده‌سازی دختران نوجوان، مورد توجه نهادهای تربیتی و آموزشی قرار می‌گیرد.

پل نیمه‌کاره شیرگاه، به‌ عنوان راهی برای کاهش ترافیک و تسهیل رفت‌وآمد شهروندان، همچنان پس از دو دهه بلاتکلفی در انتظار تکمیل است؛ در حالی که حدود دو دهه از آغاز پروژه ساخت پل ارتباطی در شهر شیرگاه، مرکز شهرستان سوادکوه شمالی می‌گذرد، هنوز این پل به بهره‌برداری نرسید.

تقریبا نیمی از تالاب میانکاله با بحران خشکسالی مواجه شده است و اگر آب نرسد این تالاب، به تَلّی از خاک تبدیل خواهد شد؛ نفس میانکاله می‌گیرد و این یعنی بهشت پرندگان رو به نابودی است.

روز ایمنی و حمل‌ و نقل، روز یادآوری نقش انسان‌هایی‌ است که در دل چرخ‌دنده‌های بزرگ شهری، بی‌صدا، بی‌ادعا، شهر را سرپا نگه داشته‌اند؛ ابراهیم سالاریان یکی از آن‌ها است؛ یک راننده، یک قصه، یک گوشه زنده از خاطرات شهری که هنوز هم، با صدای آرام مینی‌بوسش، نفس می‌کشد.