به گزارش سفیرهراز؛همزمان با روز جهانی اوتیسم مراسم دورهمی با حضور اسفندیاریان رئیس اداره بهزیستی شهرستان آمل و جمعی از مادران دارای فرزند اتیسم در مرکز توانبخشی اختلال طیف اوتیسم برگزار گردید.
کبری اسفندیاریان با اشاره به اینکه ۲ آوریل بنام روز جهانی آگاهسازی اتیسم با شعار (فراگیری در محیط کار چالشها و فرصت ها در جهانی پسا همه گیری) نامگذاری شده گفت : اتیسم یک اختلال رشدی عصبی است که بیشترین نمود آن در مهارت های ارتباطی و تعاملات اجتماعی، مشهود بوده و از یک طرف آینده زندگی کودکان دارای اختلال طیف اتیسم در گرو تشخیص و مداخله بهنگام میباشد و از طرف دیگر برخورداری از حقوق شهروندی برای این کودکان ونوجوانان و خانواده هایشان از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است که هر دوی اینها ، جز در زیر چتر آگاه سازی و حساس سازی جامعه نسبت به این اختلال، ممکن نمیشود.
وی با بیان اینکه همه بایدآگاه شوند که اختلال طیف اتیسم با نقص در مهارت های ارتباطی و تعامل اجتماعی خود را نشان میدهد، نقصی که باعث میشود این افراد دنیا را به گونه ای متفاوت ادراک کنند و به گونه ای متفاوت رفتار نمایند عنوان کرد: در حال حاضر۹۴ نفر افراد مبتلا به اتیسم تحت پوشش بوده و بهزیستی شهرستان آمل با ۱ مرکز روزانه توانبخشی طیف اتیسم با کادری مجرب شامل بخش های مختلف؛ روانشناسی ، کار درمانی ، گفتار درمانی و … فعال بوده که ۵۰ کودک و نوجوان ۲ تا ۱۵ تا سال تحت پوشش خدمات آموزشی و توانبخشی قرار دارند.
اسفندیاریان هچنین خاطرنشان کرد: فرد مبتلا به اوتیسم با نظر روانپزشک و تایید کمیسیون پزشکی معلولیت تحت پوشش بهزیستی قرار گرفته و جهت آموزش و درمان به مراجع توانبخشی معرفی می شوند.
وی تصریح کرد: اگر اتیسم در سنین اولیه ۲ تا ۵ سالگی تشخیص داده شود و مداخلات به هنگام و آموزش و توانبخشی به موقع برای او انجام شود قطعا عوارض کمتری در آینده خواهد داشت و با مشکلات کمتری در بزرگسالی روبه رو خواهد بود به همین منظور برنامه غربالگری اتیسم توسط مراکز تحت نظارت بهزیستی جهت تشخیص به موقع به صورت دائم اجرا می شود
رئیس اداره بهزیستی آمل ادامه داد: متاسفانه این بیماری در سالهای اخیر در کشور روند رو به رشد داشته که امید است با آگاهسازی عمومی شرایط مطلوبی را جهت حضور و مشارکت اجتماعی این عزیزان فراهم گردد.
وی خاطرنشان کرد: مادران افراد دارای معلولیت مخصوصا کودکان اوتیسم نجواها و مادرانه‌هایشان با بقیه مادرها فرق می‌کند، مادرانی که خود به معنی واقعی زندگی نکرده‌اند، شب‌ها در حسرت یک خواب راحت لحظه‌ای چشم نبسته‌اند ولی همواره، مهر مادریشان بیشتر از هر مادری برای پرستاری از کودکان رنجور و بی پناهشان می‌جوشد، شاید زمانی که برای اولین بار متوجه مساله‌ی غیرعادی بودن فرزند خود شدند، رویاهایشان در مورد آینده فرزندشان فرو پاشید و دچار افسردگی شدند