به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی«سفیر هراز»؛ به نقل از «بلاغ»؛ بیست و هفتم شهریور، روز شعر و ادب فارسی، به نام شاعری گره خورده است که جان‌سخنش را نه از کنج قهوه‌خانه‌ها، که از آستان بلند عشق و ایمان گرفت. او که تخلص «شهریار» را برای خود برگزید، نه فقط بر ادبیات، که بر دل‌های میلیونها عاشق اهل بیت (ع) حکمرانی کرد.
این یادداشت، مروری است بر زندگی و اندیشه شاعری که شعرش، ترجمان ایمان و عشق بود.
در میان کهکشان شاعران معاصر ایران، شهریار ستاره‌ای درخشان و بی‌همتاست؛ شاعری که اوج هنر را با عمق ایمان درآمیخت و شعری سرود که نه تنها بر صفحه کاغذ، که بر لوح دل‌های عاشقان نقش بست. او غزل‌سرایی چیره‌دست و دل‌باخته اهل بیت پیامبر (ص) بود و اشعارش، ترانۀ جاودان عشق و ارادت به ساحت مقدس آنان شد.
بیست و هفتم شهریور، که به پاس گرامیداشت مقام بلند این استاد بی‌بدیل، «روز ملی شعر و ادب فارسی» نام گرفته است، فرصتی است برای بازخوانی زندگی و مرور میراث ادبی شاعری که شعر را با ایمان عجین کرد و کلامش را به عشق علی (ع) و خاندان پاکش آذین بست.
علی ای همای رحمت؛ سرودی که از عالم غیب آمد
اگر بخواهیم تنها یک نمونه اعلای ارادت شهریار را برشمریم، بی‌گمان باید از غزل جاودان «علی ای همای رحمت» یاد کنیم. این شعر، که از مشهورترین اشعار مذهبی در ادبیات معاصر فارسی است، چنان با زیبایی و شکوه، تصویری عارفانه و عاشقانه از مولا علی (ع) ارائه می‌دهد که گویی از فراسوی عالم ملکوت نازل شده است.
شهرت این شعر به حدی است که حکایتی شگفت‌انگیز درباره آن نقل می‌شود؛ گویا مرحوم آیت‌الله مرعشی نجفی، پیش از انتشار این شعر، در رویا شنیدن آن را تجربه کرده بود. این روایت، که نشان از همزبانی روح بزرگ این شاعر با عالم معنا دارد، بر تقدس و اثرگذاری بی‌نظیر این سروده مهر تأییدی دیگر می‌زند.
عشق بی‌حدود به خاندان پیامبر (ص)
اما دایره ارادت شهریار به اهل بیت (ع)، تنها به یک شعر محدود نبود. او در لابه‌لای صفحات دیوانش، بارها و بارها با درد و دلواپسی از امام حسین (ع) و قیام عاشورا سخن گفت، برای حضرت زهرا (س) نوحه سرایید و برای ظهور منجی بشریت، حضرت مهدی (عج)، ناله‌ها کشید.
نقل است در دیداری تاریخی با رهبر معظم انقلاب در سال ۱۳۶۶، از شهریار پرسیده می‌شود که «چرا برای حضرت زهرا (س) شعری نسروده‌اید؟» و شهریار، بی‌درنگ و با ذهنی آماده و قلبی مالامال از عشق، شعری در وصف آن بانوی دو عالم می‌خواند. این لحظه، گواهی زنده بر این حقیقت بود که ستایش اهل بیت (ع)، همیشه در صدر اندیشه و ذوق این شاعر بزرگ جای داشته است.
ریشه‌های هنر و ایمان
شهریار از همان کودکی، با دو کتاب گران‌قدر انس گرفته بود: قرآن کریم و دیوان حافظ. این هم‌نشینی با کلام وحی و اوج‌های عرفانی شعر فارسی، از او انسانی ساخت که هنر را در خدمت بیان حقیقت می‌دید. او شاعری بود که شعرش را وسیله‌ای برای ترویج فرهنگ ناب شیعه و ارزش‌های اسلامی قرار داد و هر بیتش، حلقه‌ای از زنجیره عشق به معارف الهی بود.
سیمای یک الگو
شهریار تنها در قلمرو شعر بزرگ نبود؛ که در قلمرو زندگی و اخلاق نیز نمونه بود. تواضع، صفای باطن، وفاداری به دوستان و صداقت در گفتار، از او چهره‌ای ساخت که دوست‌دارانش را نه فقط به شعر، که به شخصیت والایش نیز جذب می‌کرد. او شاعری اهل دل بود که ایمانش در رفتار و منش او تجلی یافته بود.
سخن پایانی
در روز بزرگداشت استاد شهریار و پاسداشت شعر فارسی، باید او را به درستی شناخت؛ نه فقط به عنوان یک غزل‌سرای توانا، که به عنوان «شاعر عشق و ایمان». شعر شهریار، صدای دل میلیونها شیعه است؛ صدایی که از ژرفای جان برخاسته و تا همیشه در تاریخ این مرز و بوم و در گوش زمان خواهد نوید. یادش گرامی و نامش جاودان.
یادادشت: حجت‌‌الاسلام علی اکبر زارعیان کارشناس مسائل مذهبی
