به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «سفیر هراز» به نقل از «بلاغ»، کوه‌خواری؛ یکی از چالش‌های جدی در حوزه حفاظت از منابع طبیعی و عرصه‌های ملی است.
در سال‌های اخیر، فعالیت‌های غیرمجاز و حتی بعضاً مجاز معدن شن و ماسه واقع در جاده هراز شهرستان آمل در برخی مناطق، منجر به نابودی بخش‌هایی از کوه‌ها و عوارض طبیعی شده که علاوه بر آسیب‌های زیست‌محیطی، پیامدهای اجتماعی و اقتصادی نیز به همراه داشته است.
ضرورت ورود دادستانی و دستگاه‌های نظارتی
با توجه به حساسیت موضوع و لزوم حفظ ثروت‌های ملی، انتظار می‌رود که دادستانی کل کشور و سازمان‌های نظارتی مانند سازمان بازرسی کل کشور و سازمان محیط‌زیست با قاطعیت بیشتری به این مسئله ورود کنند.
موارد متعددی گزارش شده‌اند که در آن‌ها، مجوزهای معدنی با سوءاستفاده از قانون یا با نقض ضوابط زیست‌محیطی صادر شده‌اند. در این زمینه، نقش نهادهای قضایی در برخورد با متخلفان و ابطال مجوزهای غیرقانونی بسیار حیاتی است.
تخریب کوه‌ها؛ تهدیدی برای اکوسیستم و منابع آبی
کوه‌ها به‌عنوان ذخیره‌گاه‌های آب و تنوع زیستی، نقش کلیدی در تعادل طبیعت ایفا می‌کنند. برداشت‌های غیراصولی معادن نه‌تنها منظره طبیعی را تخریب می‌کند، بلکه موجب فرسایش خاک، کاهش نفوذ آب‌های زیرزمینی و تشدید سیلاب‌ها می‌شود. در برخی مناطق، این فعالیت‌ها حتی به نابودی جنگل‌ها و مراتع مجاور نیز منجر شده است.
بررسی موارد کوه خواری نشان می‌دهد که برخی مجوزهای معدنی بدون ارزیابی دقیق زیست‌محیطی و مطالعات جامع صادر شده‌اند. بنابراین، ضروری است که سیاست‌گذاری معدنی بر اساس توسعه پایدار و رعایت حقوق محیط‌زیست بازنگری شود. نظارت مستمر بر فعالیت معادن، به‌ویژه در مناطق حساس اکولوژیکی، تشدید گردد. شفافیت در صدور مجوزها و مشارکت جوامع محلی در تصمیم‌گیری‌ها افزایش یابد.
نقش رسانه‌ها و افکار عمومی
رسانه‌ها و فعالان محیط‌زیست با انعکاس موارد تخریب کوه‌ها و فشار افکار عمومی می‌توانند زمینه‌ساز تحرک بیشتر نهادهای نظارتی و قضایی شوند. همچنین، ضروری است که گزارش‌های مردمی در این زمینه به‌صورت جدی پیگیری شود.
کوه‌ها میراث طبیعی و سرمایه نسل‌های آینده هستند و نباید به بهانه منافع کوتاه‌مدت اقتصادی نابود شوند.
دادستانی و دستگاه‌های قضایی باید با برخورد قاطع با متخلفان، مانع از ادامه روند کوه‌خواری شوند و سازمان‌های مسئول نیز باید پاسخگو باشند. حفظ محیط‌زیست نه‌تنها یک وظیفه قانونی، بلکه یک تعهد اخلاقی در قبال آیندگان است.
یادداشت: یاسر اکبری فعال اجتماعی و رسانه‌ای
