اربعین؛ هجرتی به سوی تمدن حسینی

هجرت اصحاب کهف، هجرت مسلمانان به حبشه، هجرت موسی از مصر و هجرت مسلمانان از مکه، همه نویدبخش تحولات بزرگ از جنس تمدن‌سازی بوده است.

اربعین نیز هجرتی نه از زادگاه، شهر و محل خود، بلکه از خویشتن خویش می‌باشد؛ از اندیشه مدرنیته که چندین قرن جهان را تسخیر کرده و بشر را از خواسته‌های عالی به خواهش‌های نفسانی کشانده است؛ از تمدنی که اخلاق و معنویت را ذبح کرده و بشریت را از انسانیت دور ساخته و به شهوات پست تنزل داده است؛ از حقوق بشری که در مقابل کشتار ۵۰ هزار کودک غزه، بشریتی دریافت نمی‌کند؛ از اومانیسمی که بشریت را از اشرف مخلوق بودن دور کرده و زمینه‌ساز بحران‌های روانی، معرفتی، اخلاقی و محیط زیستی امروز گشته است و راز دشمنی غرب با اربعین و بایکوت رسانه‌ای آن در همین نکته نهفته است که اربعین می‌رود تمام مدرنیته را به ورطه اضمحلال و فروپاشی قرار دهد.

اربعین هجرتی است از منفعت‌گرایی و سودجویی غربی به اصل ایثار و خودگذشتگی بین زائرین اربعینی و مردم عراق که اگرچه در ضعف اقتصادی‌اند، ولی تمام داشته‌های خود را پای زائرین حسینی قربانی می‌کنند.
اربعین هجرتی از اومانیسم و انسان‌محوری غربی به اصل تسلیم و توحید در برابر خداوند می‌باشد.

اربعین هجرتی از استکبار و خوی سلطه‌جویی غربی به طرفداری از مستضعفان و محرومان جهان است و می‌رود تا مستضعفین جهان بر ضد سلطه غرب شورش کنند و با رهبری یک رهبر الهی، وجدان‌های خفته را بیدار کند و بار دیگر اسلام نقش تاریخی خود را در بیداری فطرت‌ها ایفا نماید (توین بی، ۱۳۵۳؛ ۱۹۹).

اربعین هجرتی از سکولاریسم و تز جدایی دین از سیاست به نشان دادن قدرت دین در بسیج میلیون‌ها انسان و رهبری انسان‌ها از همه ادیان و نژادها و حاکمیت طرف راست تاریخ می‌باشد.
هجرت از مدیریت‌های خسته و آلوده به طرف مدیریت واحد جهانی به رهبری انسان کامل از جنس حسین (ع) پیش می‌رود.

اربعین هجرتی از گذشته پست حاکمیت رذائل و فحشا به طرف فضایل انسانی و حاکمیت فضایل اخلاقی عدالت، محبت، تعاون، مودت و رحمت است.

اربعین هجرتی از بی‌هویتی و بی‌معنایی زندگی غربی به طرف هویت‌یابی و معنا‌یابی و قرار دادن عشق به حسین (ع) در زندگی است که هویت‌بخش و معنی‌بخش زندگی بشر خسته از سبک زندگی غربی می‌باشد.
اربعین هجرتی است از فردگرایی غربی به تجربه جدیدی از حس انسجام‌پذیری و حرکت جمعی و بیان کارکرد اجتماعی دین؛ انسجامی که معمول نهادهای سیاسی جهان فاقد چنین قدرتی می‌باشند (مروتی، ۱۳۹۲؛ ۱۶).

اربعین می‌رود تا تمدنی جدید با محور حسین (ع) ایجاد کند و زمینه را برای مدیریت و رهبری الهی از جنس حسین (ع) مهیا سازد و آن روز بسیار نزدیک است.

یادداشت: حجت‌الاسلام علی واعظی رییس و عضو هیئت علمی دانشگاه پیام نور مرکز آمل