به گزارش سفیرهراز؛ وی بیان کرد: البته اکنون طرح نهضت ملی مسکن بیشتر از آنکه لنگ وام بانک‌ها باشد، معطل دولت شده است. اگر دولت به مردم زمین بدهد، مردم خودشان خانه می‌سازند. از ۱۰ دهک، ۶ دهک اصلاً هیچ نیازی به پول ندارند و خودشان تأمین خواهند کرد. این کارشناس اقتصادی ادامه داد: اگر […]
به گزارش سفیرهراز؛
وی بیان کرد: البته اکنون طرح نهضت ملی مسکن بیشتر از آنکه لنگ وام بانک‌ها باشد، معطل دولت شده است. اگر دولت به مردم زمین بدهد، مردم خودشان خانه می‌سازند. از ۱۰ دهک، ۶ دهک اصلاً هیچ نیازی به پول ندارند و خودشان تأمین خواهند کرد.
این کارشناس اقتصادی ادامه داد: اگر فناوری چینی‌ها را بیاوریم، آنها به ایران متری ۴ میلیون و ۸۰۰ هزار تومان قیمت دادند، یعنی برای ۱۵۰ متر ۷۲۰ میلیون تومان می‌شود که عددی نیست، اما دولت آن را پیچیده کرده است. دولت به جای اینکه به مردم زمین بدهد، دنبال آپارتمان‌سازی‌ست. کجای دنیا در حومه‌ی شهرها آپارتمان می‌سازند؟ در کل دنیا مرکز شهر آپارتمان‌نشینی و در حومه‌ی شهر ویلایی‌نشینی‌ست. در ایران حتی در روستاها نیز آپارتمان‌سازی را باب کردند، آنجا مگر مشکل زمین داریم؟
بهرامی به سیاست اشتباه بلندمرتبه‌سازی نیز اشاره کرد و اظهار داشت: باید سیاست‌ها به گونه‌ای باشد که مردم به بلندمرتبه‌سازی تشویق نشوند. هم‌اکنون در کمیسیون ماده ۵ گفته‌اند که مقدار مجاز سقف‌ها را بردارید تا هرچند طبقه که خواستند بسازند. این تناقضی‌ست که نه با زندگی ما و نه با محیط ما سازگار نیست. ما محیط شهرها را با کمربند شهری بستیم و مردم را مجبور کردیم تا بلندمرتبه بسازند. درحالیکه باید گفت اگر مردم یک طبقه ساختند، یک درصد، دوطبقه ۱۰ درصد، سه طبقه ۳۰ درصد عوارض میگیرند و همین شکل عوارض بالا برود تا مجبور شوند یک طبقه بسازند.
وی ادامه داد: اکنون می‌بینیم که شهرهای ما هویت ندارند. البته بافت‌های قدیمی ما هویت داشتند، مثلاً در یک کوچه دو ساختمان شبیه هم پیدا نمی‌شود. آبروی کل تاریخ این کشور که خودش جزو پایه‌های معماری دنیا بوده است را برده‌اند. معماری باید یک طبقه و ایرانی – اسلامی باشد. نمای بیرونی خانه‌ها برای دولت و معماری داخلی برای خود فرد است تا هرکاری دوست دارد، انجام دهد. در کل دنیا نیز اینگونه است که نمای بیرون مال دولت است و مال شخص نیست.
این کارشناس اقتصادی در انتها افزود: هم‌اکنون اما دولت نه اقتصاد مسکن و نه هویت شهرها را را متوجه نمی‌شود اما حرف‌های ضدونقیضی می‌زنند که البته دو سال را با همین حرف‌ها سر کرده‌اند و احتمالاً دو سال دیگر نیز با آن سر می‌کنند.
